In de eerste twee klassen van de Middelbare School werd ik voor het eerst geconfronteerd met pesten. Sterker nog, ik was het pispaaltje. Iets wat ik nooit had verwacht en ik kan toch wel zeggen dat het een stempel op me gedrukt heeft.

Middelbare school

Na een fijne basisschooltijd, brak een nieuwe periode aan: de Middelbare school! De eerste weken vlogen voorbij. Alle nieuwe indrukken kregen een plaatsje en al snel had ik door dat ik niet echt lekker meekwam en begon langzaam te zien hoe gemeen sommige klasgenoten waren. Wat belangrijk was waren de juiste kleding, de juiste mensen om je heen, goed gebekt zijn en je was helemaal tof als je ook nog eens uitblonk in allerlei vakken.

Ik droeg vooral kleding die ik zelf mooi vond, deed mijn haar hoe ik het leuk vond en was best oké met mezelf. Ik had totaal niet in de gaten dat ik een makkelijk pispaaltje was en zag vooral de goedheid in mensen. Ik werd buitengesloten, er werd gemeen over mij gepraat, als laatste gekozen met gym en dan nog werd er discussie gevoerd over dat ze mij echt niet in hun groepje wilde.

Doodongelukkig

Ik werd doodongelukkig en mijn schoolwerk werd steeds minder belangrijk voor me. Ik haalde slechte cijfers, meldde me steeds vaker ziek en kwam op het punt dat ik echt niet meer naar school wilde. Alleen als ik in een andere klas geplaatst zou worden, wat helaas niet ging gebeuren. Wel mocht ik praten met een vertrouwenspersoon en werd ik 1x per week in een groepje geplaatst met andere leerlingen die geen aansluiting hadden. Ik was daar best pissig om, ik werd gepest en buiten gesloten dus moest ik aan mezelf werken? Want meer dan een waarschuwing tijdens het mentoruur kregen de pesters en buitensluiters niet. Sommige leraren deden gewoon mee met opmerkingen maken en je nog meer voor lul zetten dan je je al voelde.

Ik weet nog steeds niet hoe ik me door deze twee jaar heb heengesleept, maar wat was ik doodongelukkig. Wat vond ik het gemeen dat andere mensen je zo naar beneden konden halen. Het heeft echt wat met mijn zelfvertrouwen en geloof ik mensen gedaan. Gelukkig ging ik in het derde leerjaar naar een andere klas. Ik hoorde nog steeds niet bij de populairsten, maar het ge-etter en buitensluiten was niet meer aan de orde.

Boos

Hoewel ik echt jarenlang boos ben geweest op mijn pesters en dat bij tijd en wijle nog ben, heb ik wel andere denkbeelden gekregen. Zo ben ik er van overtuigd dat de lijn tussen pesten en gepest worden flinterdun is. Het zijn niet de pesters die de boel aanjagen, maar de toejuichers die het in stand houden. En hoe wel zijn alleen maar aanmoedigen en af een toe olie op het vuur gooien, zijn zij juist degene die aangepakt moeten worden.

Door deze gedachte kan ik toch enigszins positief terugkijken op die lastige jaren. Ik ben er namelijk van overtuigd dat het niet om mij als persoon te doen was, maar dat ik toevallig een makkelijk doelwit was. Ik ben daarom niet een minder mens en dat doet mijn zelfvertrouwen goed. Met dit zelfvertrouwen durfde ik het ook aan om een blog te starten. Mijn eigen website waar ik artikelen en video’s plaats. Waar ik bepaal wat mooi en goed is. De fijne reacties en het feit dat mensen lezen en kijken via mijn website geven mijn zo’n inspiratie en kracht. Ik kan en mag mijzelf zijn!

Wat ik iedereen wil meegeven die last heeft van pesters: het gaat een keer over. Vroeg of laat komt de dag dat je niet meer interessant bent om voor schut te zetten. Houd vol!

Ben jij gepest of heb jij wel eens iemand gepest?

Mensen, ik loop hopeloos achter met mijn blogplanning. Afgelopen donderdag kwam er zelfs geen video of artikel online! Omdat ik toch wel erg houd van enige routine en dit niet goed voelt, praat ik jullie bij in een persoonlijke update.

Megadruk

Verwacht geen ernstigheden of een juicy reden van mijn gemoedstoestand, haha. Ik zit op een hoop vlakken echt heerlijk in mijn vel. Ik geniet enorm van de dagen samen met Jeroen en Max en probeer daar ook wat meer tijd in te stoppen, dat verdienen ze. Ook zijn de eerste maanden van het jaar altijd megadruk met verjaardagen en andere (leuke!) verplichtingen. Ook probeer ik elk moment te genieten van mijn zwangerschap. Mijn beginnende buik, het getrappel van het druktemakertje en zelfs de ongemakken zoals mijn tergend slechte longinhoud en mijn gewaggel waardeer ik.

Het is dus voor mij een beetje zoeken waar ik mijn vrije tijd aan besteed. Dit doe ik graag aan mijn gezin, familie en vrienden, maar ook aan mijn geliefde website. Ik vind het zo enorm leuk om artikelen te schrijven. Elke keer weer leuke onderwerpen verzinnen om over te schrijven en dat maken tot iets moois, iets van mezelf. Ook krijg ik steeds meer opdrachten en dat is voor mij de bevestiging dat ik het best oké doe. Men wil mij gewoon betalen!

Beauty

Oorspronkelijk begonnen ik met schrijven en filmen over Beauty. Al snel kwamen daar persoonlijke en lifestyle items bij. Inmiddels kan ik concluderen dat het zwanger zijn en het (opnieuw) krijgen van een kindje een grote plaats in mijn leven heeft en dat zie je dus ook op mijn website. Ik kan me dus voorstellen dat als je me ooit bent gaan volgen voor het Beautygedeelte, je nu  een beetje op me uitgekeken en gelezen raakt. Ik wil me voor nu niet vastleggen op een bepaalde niche, maar schrijven over waar ik mij op dat moment mee bezig hou. En dat is nu iets minder met Beauty, maar dat komt vast wel weer terug.

Youtube

En dan hebben we nog Youtube, iets wat lange tijd echt veel plezier gaf, zie ik nu als een opgave. Ik hik enorm tegen het opnemen van video’s aan en vertoon daarin iets te veel opneemontwijkend gedrag, haha. De video’s die goed scoren, zijn shoplogs en dan met name van AliExpress. De rest scoort beduidend minder en dat motiveert natuurlijk ook niet. Hoe dit zich verder gaat ontwikkelen, weet ik niet. Ik denk dat ik gewoon een video maak wanneer ik daar zin in heb en anders niet. Moeten jullie het dus gewoon even lekker met mijn artikelen doen.

Nou, genoeg geleuterd. Ik ga proberen weer een beetje bij te komen met artikelen schrijven zodat ik weer regelmatig content heb. Voor jou, lieve lezer, bedankt dat je me leest en kijkt, waardeer ik enorm!

Linda van Volmaakt Onvolmaakt  is van mening dat het ontzettend belangrijk is om trots op jezelf te zijn en die mening deel ik met haar. Zij maakte de Trots op mij-tag, een terugblik op 2017 en tagde mij hierin. Het is niet zomaar een tag waarin je lukraak een aantal dingen noemt waar je trots op bent. Het gaat om dingen die jezelf gedaan hebt, of juist gelaten hebt. Prestaties, klein of groot. Als het er maar voor zorgt dat je trots op jezelf bent.

Als ik heel eerlijk ben, vind ik het best lastig om vijf dingen te noemen waar ik trots op ben.  Niet omdat ik niets kan noemen of verzinnen, want ik heb echt wel dingen waar ik trots op ben, maar vijf is weer zoveel, haha. Weet je wat? Ik begin gewoon!

Eindelijk een hobby!

Ik heb de afgelopen jaren heel wat hobby’s versleten. Van scrapbooken tot schilderen en van haken tot koken. Alles probeerde ik drie keer en daarna vond ik het niks meer aan. Maar eindelijk heb ik iets gevonden waarvoor ik helaas het gruwelijke woord Passie wel voor kan gebruiken: het bloggen en vloggen voor mijn website. Eindelijk een hobby! Man, wat vind ik dit leuk en wat ben ik trots dat ik dit al bijna twee jaar volhoud. Het voelt niet als moeten en ik heb er enorm veel plezier in. Ik ben best een quitter in veel opzichten, maar dit blijft leuk!

De groei van EkeBrouwer.nl

Aan het begin van 2017 heb ik een poging gedaan om doelen te stellen wat betreft de groei van EkeBrouwer.nl. Toch vond ik dit lastig. Hoe ga ik ze behalen? Is het wel reëel? Wat als ik ze niet haal? Langzaam aan verdwenen ze naar de achtergrond, maar telkens als ik in de buurt van zo’n doel kwam, raakte ik toch gedreven om het te halen. De doelen hadden, heel verrassend, met groei te maken en ik ben blij en trots dat ik ze gehaald heb!

Het overwinnen van mijn oververmoeidheid

Ik heb er een paar pittige jaren opzitten waarin ik doordenderde en het krijgen van een kind en de veranderingen die dit met zich meebracht onderschat heb. Nu ben ik al niet gezegend met veel energie door mijn slechte gehoor, maar niet beseffen dat de komst van een kleintje ook veel impact heeft, was niet zo slim. Met behulp van een enorm toffe psychologe en ruimte van mijn werk om te herstellen en te werken aan mezelf, heb ik geleerd hoe ik mezelf staande hou en blijf houden. Hier gaan natuurlijk wel superveel credits naar Jeroen, want mede door zijn inzet en ondersteuning werkt het. Wel vind ik het enorm spannend wat de komst van een tweede kleintje gaat doen en wil ook goed de tijd nemen om de juiste balans te vinden.

In verwachting raken

Dit is misschien een beetje een gekke, maar toch ben ik trots dat het mij (ja, Jeroen had er ook een zeker aandeel in) gelukt is om in verwachting te raken. Ik was de hoop namelijk best wel heel erg kwijt en had niet verwacht dat het ons op een natuurlijke manier zou lukken. Mijn lijf gaf alle signalen van een naderende menstruatie, dus de afspraak in het ziekenhuis om te starten met IUI had ik nèt ingepland. Op de valreep toch nog zwanger! Mijn lijf werkt gewoon en was klaar om een kindje te laten groeien in mijn buik!

Mijn huwelijk

Vijftien en een half jaar samen en acht en een half jaar getrouwd. Oké, ik doe dit niet alleen, maar mijn aandeel helpt zeker om ons huwelijk en relatie te laten slagen. De meeste tijd gaat het van een leien dakje, maar er zijn genoeg momenten waarop we keihard werken en door minder leuke tijden gaan. Tijden waarin andere stellen ermee stoppen en uit elkaar gaan. Dit willen wij pertinent niet en we doen er ook alles aan om dat niet te laten gebeuren. Afgelopen zomer is er een moment geweest waarin het door mijn toedoen niet lekker liep. Het heeft ons beide op scherp gesteld en ik wil nu meer dan ooit alles op alles zetten om onze relatie te laten werken. Het lukt en daar ben ik enorm trots op!

Nou, volgens mij is het mij toch aardig gelukt om vijf dingen te noemen waar ik trots op ben. Ik wil graag Irma taggen om deze Tag in te vullen. Maar nog meer ben ik benieuwd waar jij trots op bent! Laat je het weten in de comments?

Een bloedhekel heb ik er aan. Doneeracties op internet. Ik denk altijd “get your shit together” en scroll verder. Maar deze keer niet. Deze actie raakt me. Ik ga je precies vertellen waarom.

Lisanne

Misschien ken je haar wel, Lisanne van Lisanneleeft, een (mede-)blogger.  Ik ben haar gaan volgen nadat ik een aangrijpend verhaal van haar las. 12 jaar geleden is Lisanne gebeten door een teek in Frankrijk. Ze was toen 13 jaar. Na deze beet kreeg ze allerlei klachten, maar het duurde 9 jaar voordat Lyme vastgesteld werd. In die jaren takelde ze steeds verder af. Inmiddels is Lisanne’s ziekte aanbeland in de laatste fase en is haar immuumsysteem volledig aangetast, het heeft letterlijk en figuurlijk haar leven kapot gemaakt.

Lisanne heeft vele behandelingen ondergaan, zowel in het reguliere als alternatieve circuit, maar ze is uitbehandeld. Ze ligt alleen nog maar op bed, niet het leven wat een twintiger hoort te leven. Lisanne geeft regelmatig bij haar ouders aan dat ze niet meer verder kan en vraagt hen om hulp bij Euthanasie.

Stamceltransplantatie

Er is nog een behandeling die verbetering zou kunnen geven bij Lisanne: Stamceltransplantatie. Dit is een levensreddende behandeling in Duitsland, maar zal niet vergoed worden door de verzekering. De behandeling en het verblijf in de kliniek kosten 30.000 euro, een enorm bedrag welke Lisanne of haar omgeving helaas niet klaar heeft liggen.

Daarom doe ik een beroep op jou. Ik wil je vragen om via deze link een bedrag te doneren, zodat Lisanne kan starten met de behandeling en het leven krijgt welke een twintiger hoort te leven. Heb je het niet breed of is er een andere reden waarom je niet wil doneren? Dan wil ik je vragen dit bericht te delen op social media, via mail, whatsapp of hoe dan ook. Want jij wil toch ook helpen om Lisanne te laten leven?

Er zijn van die vragen die niemand ooit aan je stelt. Niet omdat ze per se gênant zijn, maar omdat je er niet zo snel op komt. Als je me een beetje kent, weet je dat ik dol ben op vragen beantwoorden. Persoonlijke vragen, maar ook achterlijke feitjes en weetjes. Maaike tagde mij in haar versie van 15 dingen die niemand aan je vraagt, dus ik kon natuurlijk niet weigeren om deze vragen te beantwoorden.

Slaap je met de deuren van je kledingkast open of dicht?

Euh, die deuren zitten er toch in om ervoor te zorgen dat je kleding weggeborgen zit? Ja dus.

Neem je miniflesje shampoo mee uit hotels?

Nah, meestal niet de beste kwaliteit, tenzij je touwhaar wilt.

Heb je ooit een straatnaambord gepikt?

Nee, wel ooit bij de Kringloop een bushaltebord gekocht. Vond ik cool. Ik was een tiener, dus vergeef me.

Gebruik je To Do-lijstjes?

Als ik heel veel moet doen op mijn werk wel. Voor mijn website sowieso. Ook als een soort inspiratielijstje waar ik over wil schrijven of video’s over wil maken.

Heb je sproeten?

Volgens mij niet. Misschien als je heel goed kijkt, maar ik zie ze niet na een vlugge blik in de spiegel.

Heb je ooit in de bosjes geplast?

Ik heb verwoede pogingen gedaan, maar mijn plasstraal is zo bipolair dat alles, lees ALLES, zeiknat werd vanaf waar de straal begon en eindigde. En alles er tussenin. Benen, broek, ondergoed, schoenen. Alles. Inmiddels heb ik een sterke blaas die een flink aantal uur plas op kan houden.

Hoe groot is je bed?

Ik ben niet aan het meten geslagen, maar we hebben twee aparte matrassen van 90 bij 220 cm, overigens geen uitstekende ombouw. Do the math…

Ben je lui?

Als je “Lui” opzoek op Wikipedia staat mijn foto erbij. Ik ben het in zijn puurste, ongerepte vorm. Ik ben zo lui dat als we lopend zouden moeten vluchten, ik in een greppel zou gaan liggen en op mijn einde zou wachten. Snap je?

Is er iets waar je je nu aan irriteert ergert?

Daar hoef je niet zoveel voor te doen. Maar ik zou vooral even dit artikel: vijf dingen waar ik mij aan erger even lezen.

Kauw je op potloden en pennen?

Nee! Stel je voor dat Bradley Cooper opeens binnenloopt en hij heeft een pen nodig. Oké, even back to reality, Arie Boomsma dan.

Heb je bij de padvinders gezeten toen je klein was?

Nope. Moet eerlijk zeggen dat ik mijn menig over deze vorm van vrijetijdsbesteding wel heb bijgesteld na leuke verhalen van vriendinnen. Max mag er zich er best bij aansluiten, mocht hij dat ooit willen.

Kijk je nog wel eens naar tekenfilms?

Euh nee. Verschrikkelijk. Geef mij maar the real deal.

Tel je de treden als je de trap oploopt?

Nee. Ik ben vooral bezig zo ongeschonden mogelijk boven te komen. En aan het balen waarom we geen lift hebben. Lui hé.

Dans je wel eens als er geen muziek te horen is?

Dansen & Moi zijn een vrij ongelukkige combinatie. Met en zonder muziek. Ik heb nog net geen verbod zeg maar.

Weet je hoe je het oliepeil van een auto moet checken?

Geen hogere wiskunde lijkt me. Maar aangezien het olielampje van onze auto elke 2,5 a 3 maanden gaat branden, vullen we hem gewoon weer even bij.

Zo. Je bent weer een aantal onzinnige dingen van mij wijzer. Wil je meer? Stel je vraag hieronder in de comments. Ik beantwoord hem zeker!