Het is wat stiller hier en op mijn socials dan pakweg een jaar geleden. De reden kun je vast wel raden, want mijn leven is totaal veranderd de afgelopen zes maanden. Van een gezin van vier naar een single mom. Nooit gedacht dat ik dat zou worden, zo zie je maar weer hoe dingen anders kunnen lopen dan dat je ooit bedacht had. Het hoe en waarom is natuurlijk enorm interessant om te weten voor elke buitenstaander, maar daar ga ik niets over naar buiten brengen.
De eerste dagen en weken na de breuk had ik totaal geen behoefte aan welke activiteit op social media dan ook. Ik had zelfs de apps van mijn telefoon verwijderd en miste er niets aan. Dat bevestigde voor mij ook dat ik prima zonder kon en dat gevoel was heerlijk. Ik heb echt waanzinnig leuke contacten opgedaan via Social Media en mijn website, maar leerde de afgelopen tijd echt te investeren in de mensen om mij heen. Want wat heb ik een mooi groepje om mij heen verzameld die me echt door deze shitty maanden hebben heengetrokken. Goud waard, deze mensen, stuk voor stuk.
Na een roerige periode waarin we al uit elkaar waren maar nog wel in een huis woonden, was ik opgelucht dat ik mijn eigen stekje kreeg. Een belachelijke dure, maar ontzettend fijne woning, die ik langzaamaan steeds meer eigen maak. Ik woon hier nu een aantal maanden en de co-ouderschapsregeling loopt ook sinds die tijd. De eerste weken was wennen. We hebben allemaal echt even onze draai moeten vinden, maar ik krijg steeds meer het gevoel dat de landing is ingezet. Wel met de nodige turbulentie, dat dan weer wel.
Want hoewel ik absoluut vind dat we het goed aanpakken en dat ontzettend rust geeft, komen bij mij juist nu de emoties eruit. En dat vind ik best lastig. Ik ben namelijk ontzettend goed in mijn gevoel wegstoppen en afleiding te zoeken. Dat heb ik de afgelopen maanden (en misschien wel jaren) ook gedaan, maar met wat oefeningen leer ik nu het verdriet over onze breuk, afscheid van het ideale plaatje en de soms overweldigende eenzaamheid tot me te laten komen en lekker te janken.
Ik dacht eerder altijd dat ik prima alleen kon zijn, dat ik het heerlijk vond om in mijn eentje dingen te ondernemen. Dat is ook zo, als je een basis hebt waarnaar je terug kunt. Ik heb nu, naast mijn geweldige familie en vriendinnen, niemand om even tegen te zeiken als het op het werk even niet lekker ging. Of waar tegen je kunt vertellen hoe leuk je avondje uit was. Hoe lekker je gegeten hebt in dat restaurantje. Iemand die voor je kookt als je daar geen puf voor hebt. Dat je niet weer een broer hoeft te appen omdat er nog 60.000 lampen opgehangen moeten worden en je je al schuldig voelt omdat je al zo vaak een beroep op ze hebt gedaan. Iemand waar je een serietje mee kan kijken. Waar je tegenaan kan kruipen als je doodmoe in bed neerploft.
Maar naast deze klaagzang zijn er ook positieve dingen. De vrijheid die ik heb op de momenten dat de kinderen bij hun vader zijn. Opstaan en alleen jezelf hoeven aan te kleden en te voeren. Spontaan een ijsje halen met de kinderen om 17.00 uur. Spontaan bij iemand langsgaan en zo lang blijven hangen als je wil. Alleen je eigen zooi die op hoeft te ruimen. Avonden lang screenshots maken van Tinderprofielen waar je je echt om bescheurd samen in die appgroep met vriendinnen.
Maar soms. Soms zou ik het fijn vinden dat ik weet dat alles goedkomt. Dat ik alleen toch weer een samen ga worden met een leuke man. Dat ik hopeloos verliefd ga worden, kneitergelukkig en dat het leven me weer net even iets meer toelacht. Die ene leuke vent met humor, die lief, leuk en bloedjemooi is en waarvan ik 1000% weet dat ik de moeite waard ben. Maar dat laatste, dat moet ik eerst nog even zelf leren. Wat juist die ene gaat mij niet zien staan als ik dat zelf niet eerst zie.
Ik begin dus nu ook echt uit te kijken naar de komende maanden. Heb al boordevol ideeen die ik wil uitvoeren en plannen die ik eindelijk waar kan maken omdat er weekenden zijn waarin ik met niemand rekening hoef te houden. Want uiteindelijk geloof ik wel dat het goedkomt met me!