Het moment waar ik met klamme handjes zat te wachten: de uitslag van de Corona-test. Het was geen verrassing, met de klachten die ik op dat moment had. Het verbaasde mij dus niet, meer een bevestiging van wat ik al wist. Maar toen begon het pas, alle aanpassingen en de verdere klachten. Hoe dit allemaal gelopen is? Ik praat je bij!

Waarom heb ik een test gedaan?

Een Corona-test doe je natuurlijk niet zonder reden. Op dinsdag kreeg ik een appje van de gastouder waar Storm in januari weer gaat starten. Ze is positief getest en aangezien ik een paar dagen daarvoor bij haar ben geweest om alles door te spreken voordat de opvang weer begint, informeert ze mij. Niet lang daarna krijg ik een bericht in de Coronamelder-app. Ik moet vanaf dat moment in quarantaine. Dat betekent dat ik een week niet naar buiten mag. Vanaf de donderdag erna mag ik mij laten testen, maar ook eerder, als ik klachten heb. Het zweet breekt me uit en de stress slaat toe. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? We zijn juist zo voorzichtig. Minieme sociale contacten, probeer zoveel mogelijk afstand te houden, ook tijdens het doorspreken van de opvang van Storm.

Later belt de GGD mij, om te informeren hoe het gaat. In overleg besluiten we dat ik diezelfde avond nog een test laat doen. De dag erna, op woensdag, komt de uitslag binnen. Gelukkig een negatieve test! Wel moet ik nog steeds thuisblijven. Jeroen en de kinderen mogen wel naar school en opvang. Ik werk vanuit huis en op een gonzend hoofd en wat snotterig zijn, voel ik me best oké.

Op zaterdag 5 december sta ik onder de douche en ruik ik mijn heerlijk ruikende shampoo en douchegel niet. Tijdens het ontbijt proef ik de ene hap van mijn croissantje nog wel, maar bij de volgende hap is mijn smaak volledig verdwenen. Ik besluit toch maar opnieuw een test in te plannen en kan binnen twee uur terecht. Een Sinterklaasviering met zijn viertjes volgt, evenals een partijtje gourmetten. Het zal allemaal vast ontzettend lekker zijn, maar proeven doe ik het allemaal niet. Wel een voordeel dat ik die Gourmet-meur niet ruik, hahaha. Vlak voordat we naar bed gaan krijg ik mail. De uitslag is binnen. Dit keer wél positief.

Positieve test, en nu?

Op de zondag die volgt hebben we het erover wat nu handig is. Moet ik in mijn eentje in isolatie op zolder of kan ik gewoon bij mijn gezin blijven? Onze voorkeur heeft dat laatste, want het is buiten verre van praktisch ook nog eens iets met best veel impact. Het beloofde telefoontje van de GGD-arts volgt snel en ook aan haar leggen we ons dilemma voor. De arts geeft aan dat de voorkeur gaat naar isolatie op zolder, omdat anders de quarantaine van Jeroen en de jongens nog veel langer gaat duren. Zelfs zo lang dat ze vanaf dat moment thuis moeten blijven totdat de kerstvakantie begint. Dus besluiten we dat ik toch maar in isolatie moet op zolder. De paniek slaat op dat moment wel een beetje toe. Het idee dat ik mijn man en zoons vijf dagen niet mag aanraken of bij ze in de buurt kan zijn, vind ik vreselijk.

Ben ik erg ziek geweest?

Op zolder leggen we mijn matras, beddengoed en nachtkastje neer en ik sleep nog met wat boeken, tijdschriften en mijn laptop. Ik merk dat ik best benauwd ben, vooral tijdens inspanning. Het voelt alsof er op je bovenlijf gedrukt wordt en ik niet diep kan inademen. Na een tijdje voelt het ook zo als ik stil zit en maak me hier toch een beetje zorgen over. Ook heb ik afwisselend een loop- en een verstopte neus, maar dat zijn de zorgen niet. Ook mijn smaak en reuk zijn nog steeds afwezig. Na een nacht slecht slapen bel ik toch maar even met de huisarts vanwege mijn benauwdheid. De assistente stelt me gerust en geeft aan dat mijn longen waarschijnlijk vol zitten met slijm en dat het snel zal loskomen en ik zal gaan hoesten.

Ze heeft gelijk, op dinsdag is de benauwdheid al weg. Daarvoor in de plaats is een nieuwe klacht gekomen: extreme moeheid. Ik kan de hele dag en nacht wel slapen en dit duurt ook een aantal dagen. Gelukkig trekt de neusverkoudheid en het hoesten weg en keren in de loop van de dagen ook mijn reuk en smaak weer terug. Overdag slapen hoeft niet perse meer, maar ’s nachts slapen we lang en diep. Donderdag voeg ik me weer bij de echtgenoot en zoons en oh wat is dat fijn om ze weer fysiek te zien! Knuffelen en boekjes lezen it is!

Ik ben geschrokken!

Ik besef me, nu alles zo’n beetje achter de rug is, ik enorm mazzel heb gehad. Je hoort zoveel verhalen hoe het ook anders af kan lopen. En je ziet aan mijn situatie dat je ook heel snel al besmet kunt raken, zonder dat je je onverantwoordelijk gedraagt. Ik denk zelf dat we met de feestdagen in aantocht echt een tijd vol risico’s ingaan. En juist nu een besmetting in een klein hoekje zit, ben ik bang dat de klerezooi straks echt goed uitbreekt. Ik snap echt heel goed dat je graag aan tafel wil zitten met familie of vrienden. Maar is het echt niet een jaartje wachten waard, met de wetenschap dat je ze misschien kan verliezen? Ik en met mij zijn er genoeg mensen die er goed vanaf komen, maar hoe erg zal het zijn als een van je geliefden er wel met een flinke nasleep doorheen komt of misschien wel komt te overlijden? Of die ondernemers die failliet gaan omdat er nog strengere maatregelen komen? Als wij als maatschappij ons best doen, dan ziet 2021 er vast stukken beter uit!

Heb jij of iemand in je omgeving al Corona gehad?

Write A Comment

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.