Een jaar of vier geleden begon het mij allemaal langzaam te veel te worden. Ik was al een tijdje enorm aan het strijden om alle ballen in de lucht te houden. Dat het herfst en winter werd, wat voor mijn gemoedstoestand niet de meest beste seizoenen zijn, hielp ook niet mee. Ik belandde in een Burn Out en ik vertel je mijn ervaring.

Een donker, zwart gat

Misschien herken je het wel, je zit een paar dagen niet lekker in je vel. Meestal gaat het vanzelf weer over en soms moet je jezelf even streng toespreken. Helaas was geen van beiden het geval. Er kwam even teveel tegelijkertijd op mijn pad. Het jaar ervoor was ik moeder geworden, ontzettend leuk, maar eigenlijk ook best heftig. Vooral omdat ik dacht dat iedereen een kind er zo maar even bij “deed” en gewoon verder gingen met hun leven. Dat deed ik dus ook, maar echt soepel ging dit niet. Ook ging mijn gehoor fors achteruit, waardoor mijn gehoorapparaat niet meer sterk genoeg was.

Ik zag het allemaal niet meer zitten. De dagen waarop van alles moest, sleepten zich voort. Er was weinig meer waar ik om kon lachen en was echt diep ongelukkig. Maar toch kon ik op dat moment de vinger niet leggen op de oorzaak van mijn ellendige gevoel. Ik wilde weer blij zijn, zin in het leven hebben, mij energiek voelen. Het was weg en op en kwam ook niet terug door gesprekken met maatschappelijk werk.

Via mijn werk kreeg ik begeleiding van een psycholoog en een assertiviteitstraining. De zon begon langzaam weer te schijnen in mijn hoofd en steeds vaker voelde ik me weer fijn. Ik heb goede tips gehad van de psycholoog en het advies om vooral dingen te gaan doen die ik zelf wilde. Ik had namelijk geen echte hobby’s waar ik veelvuldig tijd in stopte. Totdat ik via LaVieSanne weer op een weggestopte liefde voor beauty stuitte. Ik vond het heerlijk om mijzelf daar in te verliezen en te ontplooien. Ook wilde ik graag mijn opgedane beautykennis met anderen delen, het prille begin van de website waar je nu op aan het lezen bent.

En toen ging het opnieuw mis…

Ik was in de veronderstelling dat alles weer goed ging, maar steeds vaker bekroop mij het gevoel dat het minder goed ging als dat ik mezelf voorhield. Het lukte mij niet meer om mijn werk uit te voeren zonder dat ik een werkbeschrijving gebruikte. Ook het koken thuis ging finaal mis. Net als grote, onoverzichtelijke klussen in huis. Dit keer geen donker, gat zwart, maar het leek wel alsof ik niets meer onthield. De agenda op mijn telefoon stond vol met herinneringen. Als ik een was in de wasmachine deed, zette ik een timer zodat ik het er ook weer uithaalde. Mijn brein was totaal de weg kwijt.

Na een aantal onderzoeken van de huisarts waar weinig uitkwam, kreeg ik op advies van de arbo-arts een Neuro Psychologisch Onderzoek. En da’s best heftig, want twee sessies vol gesprekken en testen volgden. Zelfs mijn ouders en man werden bevraagd. De uitslag was niet mals omdat ik een ontzettend dysharmonisch intelligentieprofiel had. Er ging dus ergens iets niet goed. De diagnose was oververmoeidheid en daardoor lukte het mij niet meer om simpele dingen te onthouden. Ook de angst om dingen fout te doen en de drang om iedereen blij en gelukkig te houden, waren niet helpend.

Beter worden

Beter worden
Beter worden

Opnieuw ging ik een traject in met een psycholoog, met dit keer een andere aanpak. Ik ben altijd bezig geweest om mij te gedragen op een manier waarvan ik denk dat dat van mij verwacht wordt. Dat moest anders, ik moest gaan leren voelen wat ik ergens van vind en voel. Om zo ook keuzes te maken waar ik gelukkig van ga worden. Dit was (en is) geen gemakkelijk proces. Ik ben opgevoed met als basis dat je niet te veel moet zeuren en gewoon hard moet werken. Op zich een prima denkbeeld, alleen vergat ik mijzelf daarin. We leven namelijk niet meer in de jaren ’50. Er hoeft geen land meer opgebouwd te worden. Ik mag voor mijzelf en de dingen waar ik blij van word kiezen.

Uiteindelijk besloot ik dat de plek waar ik werkte, niet meer de plek was die gezond voor mij was. Een andere baan stond al lang op mijn verlanglijstje, maar met die oh zo gewenste zwangerschap die er eindelijk was, was dat even een utopie. Ik besloot dat ik het anders wilde doen. Geen stress meer en mezelf afvragen of ik het wel goed deed op mijn werk, want dat had zijn weerslag op mijn zwangere lijf. Ik stopte met mijn baan en ging genieten van de laatste maanden van mijn zwangerschap en de tijd met een baby in het verschiet.

Ik heb de tijd genomen om uitgebreid te wennen aan het moeder zijn van mijn twee jongens. Dankbaar ben ik dat ik de eerste maanden thuis was toen Storm het lastig had en veel huilde. Maar ook was ik na een half jaar full time moederen weer toe aan een uitdaging en besloot te solliciteren. Die uitdaging heb ik gevonden. Hoewel ik het vier dagen werken pittig vind, ondanks de fijne tijden, blijf ik continu scherp op hoe ik de balans houd in alles. Die geweldige vent van mij was en is een fantastische steun en springt nog meer bij waar dat nodig is.

Wat mij echt helpt is continu reflecteren. Voelt dit goed? Vind ik dit leuk? Hoe kan ik ervoor zorgen dat het goed gaat? Dat lukt gelukkig aardig. Ook vaar ik wel bij een goede dosis tijd voor mezelf. Een blogje typen, even alleen de stad in, met een lieve vriendin eten en bijpraten of gewoon alleen een boek lezen zonder gepeupel om mij heen. Het is nodig. Om te zorgen dat het nooit meer gaat gebeuren. Want ik ben belangrijk.

Hoe gaat het met jou? Zit jij lekker in je vel?

9 Comments

  1. Wow, respect voor jou dat je dit zo durft te delen Eke. En heel goed, want het kan anderen in dezelfde situatie een grote stap vooruit helpen. <3

  2. Ik herken je verhaal wel. Wat fijn dat je hulp gevonden hebt die voor jou werkt. Ik denk dat het zo belangrijk is hierover te praten omdat er vast meer mensen zich zo voelen. Het lijkt soms onmogelijk ‘er uit’ te komen en daarin kunnen we elkaar steunen.

    • Eke Reply

      Dat is ook exact mijn bedoeling. Pas toen ik het ervaarde en erover sprak, bleken veel meer mensen dit te ervaren. Het had me zo geholpen als ik het eerder geweten had!

  3. Jeetje Eke wat heftig. Nou ik moet zeggen dat ik als lezer er niet zo heel veel van gemerkt hebt. Maar zo te lezen heb je een heel mooi proces doorlopen, waarbij je hebt geleerd wat belangrijk voor jou is en voor jezelf te kiezen. IK herken het gevoel van altijd aan de verwachtingen willen voldoen… Ik heb geen burn-out gehad, maar ik heb er wel dicht tegenaan gezeten. Daarom heb ik in december besloten om mijn blog uit te schrijven bij de KVK. Niet omdat ik dat perse wilde, maar omdat ik wist dat ik anders door wilde gaan met twee fulltime jobs. Je kunt prachtige plannen en ideeën hebben, maar soms moet je wel reëel zijn naar jezelf en je afvragen of het echt haalbaar is… Ik merk dat ik nu ook echt moeite heb met het accepteren dat ik minder kan vanwege mijn zwangerschap, al weet ik dat het een pracht doel is waarvoor ik het doe. Leren accepteren dat dingen soms zijn zoals ze zijn… hmmm daar heb ik wel wat moeite mee. Maar op dit moment kan ik ook niet anders. Ik ben blij om te lezen dat jij uit je donkere wolk bent gekomen. En geniet elke keer weer van de vrolijke en uitgebreide blogs die je post. Misschien plaats ik niet altijd een reactie, maar ze worden zeker gelezen hoor! Wees trots op wat je bereikt hebt en waar je nu staat! You go girl!

    • Eke Reply

      Wat een mooie en lieve reactie, Mariëlle! Ik vind het onwijs moedig dat je de keuze hebt gemaakt om het rustiger aan te doen. Ga straks lekker genieten van jullie ventje, het is je zo gegund! En blijf naar jezelf luisteren!

  4. Pingback: Hoe combineer je mantelzorg met de rest van je (drukke) leven? - EkeBrouwer.nl

  5. Pingback: Alle ballen omhoog houden als (werkende) moeder - EkeBrouwer.nl

  6. Pingback: Een update: gaat alles goed daar? - EkeBrouwer.nl

Write A Comment

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.