Gender Disappointment: niet blij met het geslacht van je (ongeboren) baby

Een tijd geleden was het volop in het nieuws: Gender Disappointment. Dit houdt in dat je niet blij bent met geslacht wat je (ongeboren) kindje heeft. Hoewel ik denk dat vrouwen en mannen hier last van kunnen hebben, richt ik mij even op vrouwen. Is dit voor jou herkenbaar of maakte het totaal niet uit wat er in je buik huisde? Ik ga wat dieper in op het onderwerp en laat je weten of ik last had van Gender Disappointment.

Gender Disappointment

Het is je vast wel eens gevraagd toen je zwanger was: “Krijg je een jongen of een meisje?”. Doorgaans geven ouders aan of ze het wel of niet weten en dat het hen er vooral om gaat dat het kindje gezond is, ongeacht het geslacht. In veel gevallen lijkt het dus wel iets uit te maken, dat geslacht van je kind. Dat kan gaan over een lichte teleurstelling tot zelfs depressieve gevoelens. Misschien herken je je in deze gevoelens of raak je nu boos omdat je je niet voor kunt stellen dat je niet blij kan zijn met de komst van een kindje, ongeacht het geslacht. Er heerst namelijk best een groot taboe op het fenomeen Gender Disappointment. En dat is ook niet zo gek, aangezien depressies en Burn Out’s vaak nog door de gemiddelde Nederlander weggezet wordt als aanstellerij. Huppatee, gewoon schouders eronder en niet klagen.

Maar is het wel terecht om zo afgebrand te worden als je er achter komt dat het plaatje in hoofd niet klopt? Het lijken misschien oppervlakkige gevoelens, maar mogen deze gevoelens er ook niet gewoon zijn? Ik denk dat je het vast wel met me eens bent dat als je gevoelens of denkbeelden hebt en je kunt deze met niemand delen, dit je best verdrietig kan maken. Praten over zoiets lucht vaak wel op en kan het ook in een ander perspectief zetten.

En hoe zit het met jou

Je vraagt je misschien af hoe het zit met mijn Gender Disappointment. Onze kinderen zijn namelijk niet het befaamde Koningskoppel want we zijn trotse ouders van twee lieve, mooie jochies. Zijn we er blij mee? Absoluut! Maar nu komt de grote maar…

Bij de zwangerschap van Max lieten we ons verrassen. We wilden niet weten wat het geslacht was tot het moment dat het geboren zou worden. En daar was hij dan, onze heerlijke zoon! We hebben geen moment gebaald of ons raar gevoeld. Misschien ook omdat het onze eerste kind was en er nog wel een aantal zouden volgen? Toen ik trots aan iedereen vertelde dat ik na een lange weg toch in verwachting ben geraakt, riep Jan en Alleman dat het het een meisje zou worden. Ik scheen een bepaalde glow te hebben die je blijkbaar alleen hebt als je een meisje verwacht. Ook voelde ik me anders dan in de zwangerschap van Max.

Al snel werd er in mijn hoofd het idee van het krijgen van een meisje gevormd. Ik bleef continu bij schattige meisjesitems staan, zag al een mierzoet kamertje voor me. Zelf ben ik op sommige vlakken echt een uberpopperig barbiemeisje. Ik was na vier broers het enige meisje thuis en dat buitte ik qua girly speelgoed goed uit. Roze is ook jarenlang mijn lievelingskleur geweest, ik trouwde zelfs in een roze bruidsjurk. Daarnaast bezit ik een arsenaal aan make-up en ben ik dol op High Tea-en. Dat zag ik mezelf al helemaal doen met mijn dochter.

En toen kwam de langverwachte spannende dag van de geslachtsbepalingsecho. Met klamme handjes zaten we in de wachtkamer. Aan de echoscopist vroegen we of hij het geslacht op een briefje wilden schrijven. We wilden namelijk samen met zijn tweetjes een soort gender reveal doen. Toen we de praktijk uitliepen overviel me een heel sterk gevoel dat er een jongetje in mijn buik zat, en geloof me, ik ben niet zo van dat soort onderbuikgevoelens. Eenmaal thuis maakten we de envelop open en stond er op het kaartje: It’s a Boy! Ik deed mijn uiterste best om heel blij te klinken, maar Jeroen zag wat lichte teleurstelling bij me. Toen ik daarna de Prenatal binnenliep om eindelijk gericht te kunnen shoppen, stak al die leuke meisjeskleding toch wel een beetje.

Mijn gevoel op dat moment stond los van het ventje in mijn buik. Want geloof me, na de lange weg die we afgelegd hadden, was ik dolblij met deze zwangerschap. Het was meer het gevoel dat het misschien wel nooit zou komen, die dochter. Ik heb mezelf vanaf dat moment een schop onder mijn kont gegeven en ben flink gaan richten op het kamertje en alle leuke dingen die nog geregeld moesten worden. En wie weet. Misschien komt dat meisje er ooit nog. Misschien besluiten we op een dag toch ons gezin uit te breiden. Misschien hebben die twee stoere binken van ons dan een zusje om zich over te ontfermen. Misschien.

Wat is jouw mening over Gender Disappointment?