Herken je dat? Je zit al een aantal dagen niet optimaal in je vel. Wil alleen maar hangen en alleen zijn. Da’s best onhandig als je een man en kind hebt en je midden in het weekend zit. En dan bam! Opeens komt er zo’n zeurderig gevoel naar boven alsof je elk moment in janken uit moet barsten. Maar dat gaan we natuurlijk niet doen. Wegstoppen, gewoon doorgaan, er is niks aan de hand. Maar is dat echt zo? Ja, op het eerste gezicht gaat het prima. Je zit meestal lekker in je vel en er gebeuren weinig nare dingen.
Oktober
Maar is dat wel zo? Steeds vaker denk ik weer aan het zwanger worden. Of het uitblijven daarvan. Afgelopen zomer zijn we er niet zo mee bezig geweest en dat beviel heel goed. Toch komt die datum dichterbij. Oktober. Vanaf dan zijn we weer welkom in het ziekenhuis. Vanaf dan mogen we starten met vruchtbaarheidsbehandelingen. De hele zomer heb ik mezelf in proberen te prenten dat het goed zo is. Dat we het fijn hebben met zijn drieën en dat gezinsuitbreiding niet persé nodig is. Maar is dat ook zo? Of probeer ik mijn gevoel weer weg te stoppen (same old, same old) om me maar niet verdrietig te hoeven voelen?
Nee joh, grapje
Elke maand die menstruatie die weer om de hoek komt zeilen. Zo confronterend. Elke maand toch weer die hoop, terwijl je stiekem ook wel weet dat je gewoon weer ongesteld gaat worden. Die pijnlijke borsten en puistjes die op komen zetten. Het liefst ruim van te voren, zodat je lekker lang kunt genieten. Ik voel het nu weer aankomen. Terwijl ik al weken dacht: Hoe tof zou het zijn als die behandelingen helemaal niet hoeven? Dat het gewoon op de valreep raak is. Dat mijn lijf probeert te zeggen: nee joh, grapje, ik nam je gewoon al die tijd in de maling!
We hadden het allemaal zo anders bedacht
Ik verheugde me zo op het moment van een positieve test. Het vertellen aan die goede vriendinnen die zo meeleven. Het ziekenhuis bellen dat we ze toch niet meer nodig hebben. De eerste echo, een gender reveal-party (ja, dit keer ga ik over de top helemaal los), het voelen van de baby, spulletjes kopen. Max vertellen dat hij een broertje of zusje krijgt (oké, hier beginnen de tranen te stromen). We hadden het allemaal zo anders bedacht. Drie a vier kinderen, maximaal 2 jaar leeftijdsverschil. Zo’n grote tafel vol met kinderen waarbij de vieze grapjes je om de oren vliegen. Een kind voorop, achterop en naast je op de fiets. Gaan we dat nog meemaken? Ik ben bang dat het grote gezin uitblijft, omdat ik bang ben dat een tweede kindje al niet gaat lukken.
Bitch from hell
En mocht die tweede al wel lukken, willen we dit dan opnieuw? Ik wil echt gewoon niet nog een keer door deze ellende heen gaan, elke maand weer die rollercoaster, echt niet. Maar waar beginnen we aan als we teruggaan naar het ziekenhuis? Wat zal er op ons afkomen? En na alle informatie, gaan we dan meteen beginnen? Ons verstand zegt NEE. Het nieuwe jaar is vroeg genoeg. Maar mijn hart huilt JA. Schreeuwt JA. Op een wanhopige manier waarvan ik tranen in mijn ogen krijg. Ga ik de hormoonbehandeling trekken? Verander ik niet in een bitch from hell of een labiele trol? De inseminatie, gaat deze pijn doen? De wachtweken, hoe komen we die door? En dan de negatieve testen die zullen volgen. Je merkt het, ik ben het geloof in een zwangerschap best wel kwijt. Is het het allemaal waard? Wat als IUI niets oplevert? Gaan we dan verder? Hoe zal het Jeroen vergaan? Drijft dit ons niet uit elkaar? Zoveel vragen en onzekerheden. Ik weet het soms gewoon even niet meer.