Als je mij volgt op Social Media heb je het natuurlijk al voorbij zien komen: onze zoon Storm is geboren! Vandaag praat ik je graag bij over onze prachtige tweede zoon en over de supersnelle bevalling die mij nog steeds doet verbazen. Ga lekker zitten en lees alles over de geboorte van onze zoon Storm.

Inleiden

Eerder kon je al lezen dat de Gynaecoloog had besloten om mij in te leiden bij een bepaalde termijn. Dit besluit kwam vooral omdat ik Zwangerschapsdiabetes kreeg en insuline moest gaan spuiten om mijn bloedsuikers onder controle te houden. Daarnaast werden er ook eiwitten in mijn urine gevonden, mijn nierfunctie ging achteruit, dus ook hierop was strenge controle. Ik wist dus al een paar weken dat ik op donderdag 7 juni zou worden ingeleid.

Tot mijn laatste geplande afspraak met de Gynaecoloog op dinsdag 29 mei. Zij zag toch noodzaak gezien mijn gezondheid om de inleidingsdatum naar voren te halen. Maandag 4 juni zou ik mij mogen melden bij de Verloskamers. De Gynaecoloog checkte ook nog even of ik al ontsluiting had (Auw!) en dit zat al op 1 a 2 centimeter. Een goed teken, want zo zou er geen ballonnetje geplaatst te hoeven worden om ontsluiting te creëren. Het zou dan zomaar een dag langer kunnen duren voordat de bevalling zou beginnen. Ik was er behoorlijk klaar mee, met dat hele zwanger zijn, dus voor mij een opluchting dat mijn lijf al wat voorbereidend werk had gedaan!

De laatste dagen

De laatste dagen

De vrijdag voor mijn bevalling ben ik als een malle de keuken uit gaan soppen. Geen hoekje van elk keukenkastje bleef onbespaard. Wat een takkeklus! Maar goed, het was ook echt wel even heel hard nodig, haha. Op zaterdag stond een verjaardag gepland van mijn neefje en daana werd ik nog even heerlijk onder handen genomen met een zwangerschapsmassage. En toen brak de zondag aan. Voor mij wel een ding, want de laatste dag als gezin van drie. Het laatste moment om Max nog even samen de volledige aandacht te geven. We zijn lekker gaan lunchen bij een restaurantje wat een ruime binnenspeelplaats heeft. Aan het einde van de middag brachten we Max naar mijn ouders. Hij ging daar logeren en mijn ouders zouden hem naar school brengen de volgende dag. Dat scheelde ons een hoop gestress, omdat we ons de volgende ochtend om 7 uur zouden moeten melden in het ziekenhuis.

Weer samen thuisgekomen besloten Jeroen en ik lekker voor de tv te eten. Dit hadden we sinds Max zijn geboorte niet of nauwelijks gedaan, zo konden we even lekker onze favo serie bingewatchen. Ik merkte dat ik hoofdpijn begon te krijgen en dat ik een strakke band om mijn bovenbuik voelde. De tekenen van Zwangerschapsvergiftiging. Zou dit dan toch zich nog op de laatste dag zich gaan openbaren? Na wat getwijfel besloten we toch maar even te bellen met het ziekenhuis. Ze wilden me toch even zien, al was het maar om de baby te checken.

Weeën en ontsluiting

Weeën en ontsluiting

Ik werd aangesloten aan de CTG voor een hartfilmpje van de baby en er werd bloed en urine afgenomen. Ook werd mijn bloeddruk opgemeten en mijn ontsluiting gecheckt. Mijn bloed en urine waren goed, bloeddruk iets te hoog maar deze zakte langzaam en de baby deed het lekker. Maar ik ook. Op de CTG waren al goede weeën te zien, waar ik overigens niets van voelde. Deze weeën hadden gezorgd voor inmiddels 5 cm ontsluiting! Gewoon, uit mezelf. Het zou zo maar kunnen dat ik diezelfde nacht nog zou gaan bevallen, helemaal uit mezelf en zonder inleiden. Wat kan het raar lopen!

Je begrijpt vast dat ik niet meer naar huis gestuurd ben, maar gewoon lekker in het ziekenhuis mocht blijven. Ik kreeg een kamer voor mijzelf, wat een luxe! Jeroen ging wel weer huiswaarts, ik gunde hem nog wel even wat slaap in zijn eentje nadat hij maanden naast een ronkende walrus heeft moeten liggen. Ik kreeg een slaaptabletje en sliep heerlijk.

D-day: de dag van de bevalling

En toen was de dag ineens daar: de dag van de bevalling! Ik werd vroeg wakker, een uur of vijf en besloot nog wat te werken op mijn laptop. Om een uur of zeven belde ik naar Jeroen, ik mocht naar de verloskamer en zou het fijn vinden als hij ook naar het ziekenhuis kwam.

Eenmaal op de verloskamer ging het vrij snel. Mijn vliezen werden om 7.14 uur gebroken en al snel begon ik de weeën te voelen. Deze waren op zich nog wel weg te puffen, want om 7.37 maakten Jeroen en ik deze (ontzettend wazige) foto, nog geheel relaxed!

D-day: de dag van de bevalling

Daarna ging het snel. De weeen namen toe en werden heviger. Om er voor te zorgen dat ik niet de hele dag weeen zou hebben, kreeg ik een minimale dosis weeopwekkers om 9.00 uur. Vanaf dat moment had ik non stop weeen en vroeg ik om een morfinepompje als pijnstilling, want dit kon ik niet bijbenen. Voordat dit gegeven werd, wilde de verloskundige eerst nog even mijn ontsluiting checken. Ik zat al op 8 cm! Het pompje werd geskipt en opeens voelde ik persdrang. Het was 9.24 uur en dit was het moment waar ik tegenop zag. Die helse Ring of Fire, die brandende pijn. Toch probeerde ik te persen, de eerste keer was niet zo’n succes omdat ik er niet vol voor durfde te gaan.

Dan de tweede perswee. Ik probeerde met al mijn kracht te persen. voelde heel even die Ring of Fire, maar ik voelde vooral mijn baby die geboren werd. Het was alsof hij uit me gleed, zo’n bijzonder gevoel! 9.28 uur: Storm Jelle Brouwer is geboren! Storm begon meteen uit volle borst te brullen en werd bij mij op mijn borst gelegd. Mijn wens was om de navelstreng uit te laten kloppen (hierbij knippen ze de navelstreng niet direct door, maar laten ze nog even de goede voedingstoffen en bloed uit de placenta doorstromen. Dit duurt maximaal een minuut of vijf) en binnen 10 minuten wordt ook de placenta geboren. Ik heb een paar hechtingen nodig, maar geniet vooral van het mooie ventje en het feit dat de bevalling maar 2 uur en 15 minuten geduurd heeft.

Ondersteboven

Ondersteboven

De uren na de bevalling blijf ik ondersteboven van de megasnelle bevalling. De bevalling van Max duurde 4 uur en op zo’n zelfde tijdspanne had ik mij een beetje ingesteld. Eerlijk? Ik geloofde vrouwen nooit zo die zo snel bevielen, nam ik altijd met een korreltje zout. Maar wat was en ben ik blij dat het zo gegaan is en wat ben ik blij dat we na een lange weg van 2 jaar om zwanger te raken en een toch wel pittige zwangerschap zo’n mooi, lief en zoet ventje erbij hebben! Die roze wolk, die ik zeker bij Max niet had, is er meer dan dat ik voor mogelijk had kunnen houden!

Volgende week kun je meer lezen over de kraamweek en hoe het ons nu vergaat.

12 Comments

  1. Wat super fijn om te lezen dat je op een roze wolk zit zeg! Alsnog van harte gefeliciteerd, ik wens jullie heel veel geluk toe!

  2. Hahaha, nog even snel op de laptop werken vlak voor je moet bevallen, dat is ook de eerste keer dat ik dat lees 😀
    Wat een mooi ventje, geniet van jullie mooie gezinnetje <3

  3. Gefeliciteerd! Wat een coole naam ook!
    Fijn dat je niet ingeleid hoefde te worden uiteindelijk. Ik heb type 1 diabetes en werd met 37 weken ingeleid bij de eerste (uiteindelijk na 22 uur bevallen alsnog een keizersnede en bij de tweede gelijk een geplande keizersnede) maar dat vond ik wel echt heel heftig omdat ik een weeenstorm kreeg die uren duurde.

  4. Wat fijn dat hij goed geboren is. Wat een prachtig kindje! Gefeliciteerd 🙂

  5. Wat een mooi kindje en een mooie naam!Gelukkig is de bevalling snel en goed verlopen.Zit maar lekker op die roze (nouja,appelblauwzeegroene) wolk want je hebt het meer dan dik verdient.Geniet ervan!

  6. Eerst en vooral proficiat met de geboorte en welkom op deze wereld Storm. Prachtige en krachtige naam.
    Wauw wat een droombevalling, al was het tijdens de zwangerschap zelf toch wat minder met die diabetes. Goed gedaan mama! En nu genieten

  7. Pingback: Babyupdate: de kraamweek, drinken, slapen en Max als grote broer - EkeBrouwer.nl

  8. Pingback: Video: mijn bevallingsverhaal - EkeBrouwer.nl

  9. Pingback: Een jaar na mijn zwangerschap - EkeBrouwer.nl

  10. Pingback: Lieve Storm, - EkeBrouwer.nl

Write A Comment

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.