Het is alweer een paar jaar geleden dat ik moeder werd en het leek het mij wel een mooi moment om jullie het verhaal over mijn bevalling van Max te vertellen. Ik schuw geen enkel detail, dus denk je vrij beeldend, skip this shit.

37 weken zwanger

Het begint twee dagen voor mijn bevalling. Jeroen had voorjaarsvakantie en we gingen naar de verloskundige voor de tweewekelijkse controle. Ik was het al een tijdje zat en het idee dat ik nog in het ergste geval een week of zes zo moest doorgaan, vond ik niet bepaald aantrekkelijk. Maar goed, ik was nog maar 37 weken zwanger, dus het zou echt nog even duren. Ik gaf aan bij de verloskundige dat ik het echt wel zat was en ze probeerde me nog wat moed in te praten. Ik moest veel rust nemen, dan zou de baby vast over een week of drie komen.

Ze ging met mij nog even een checklist af met klachten. Ik vertelde dat ik al een aantal dagen hoofdpijn had en een strak gevoel boven mijn buik en ribben. Maar goed, mijn hele lijf hing van ongemakkelijkheden aan elkaar, dus echt alarmerend vond ik dat niet. De verloskundige was iets minder blij. Ik mocht direct door naar het ziekenhuis voor controle voor mijn urine en een CTG voor de harttonen van de baby.

CTG

Ziekenhuis

De uitslag werd besproken door een Gynaecoloog. Ze gaf aan dat ik naar huis mocht om te eten en mijn spulletjes op te halen en dat ik opgenomen werd. Er waren eiwitten gevonden in mijn urine en dat kan wijzen op beginnende zwangerschapsvergiftiging. Ik weet mij nog goed te herinneren dat ik huilend mijn avondeten opat, ik had geen idee wat me te wachten stond. In het ziekenhuis kreeg ik een grote beker waarin ik mijn urine moest opvangen. Dit zou elke keer getest worden om te checken of het aantal eiwitten toenam of niet.

De volgende morgen besloot de gynaecoloog dat ik ingeleid zou worden. Ik kreeg een ballonnetje ingebracht om ontsluiting in te zetten. De rest van de dag mocht ik niet zoveel. Ik mocht niet op mijn laptop (wat ik stiekem toch deed, haha) en mijn telefoon was ook uit den boze. Ik wandelde de veel de ziekenhuisgangen op en af om zo de ontsluiting een eindje op weg te helpen. Jeroen was ondertussen als een malle alle dingen thuis nog aan het doen, zoals ramen lappen en goed schoonmaken. ’s Avonds kwam er gelukkig wel wat visite. Mijn ouders, schoonouders en vriendin Sharon. Ik heb nog even goed gelachen en na een slaappil probeerde ik nog wat te slapen die nacht. Geen succes, haha.

Inleiding

Om half 7 stond er een verpleegkundige aan mijn bed die wilde checken of het ballonnetje zijn werk had gedaan. Hij was er blijkbaar ’s nachts al uitgevallen en ik had voldoende ontsluiting om aan de bevalling te beginnen. Jeroen kwam naar het ziekenhuis en in de verloskamer werd ik aan allerlei apparatuur gelegd. Ook kreeg ik een infuus met weeënopwekkers. Rond een uur of tien begon ik de weeën goed te voelen en na een tijdje kreeg ik een infuus met Remifentanil. Je kunt om de zoveel minuten op een knopje drukken en je krijgt dan weer een beetje pijnstilling. Je kan er aardig suf van raken, ik lag dus lekker te spacen, haha. Jeroen zat rustig in een hoekje een tijdschrift te lezen en af en toe riep hij: “je mag weer drukken!”.

Verloskamer

De Bevalling

Rond ongeveer 13.30 uur werd mijn ontsluiting gecontroleerd. Omdat ik klaar was om te persen werd het pompje uitgezet en rond 13.45 mocht ik mee gaan persen op mijn weeën.

Tje-mig, wat een hellige rotpijn geeft dat! Ik had echt het gevoel dat ik volledig in de fik stond van onder.

Ik gaf aan dat ik deze pijn niet trok en ermee wilde stoppen. De verloskundige zei dat dat geen optie was en dat ik nu moest doorzetten. Ik keek Jeroen aan en zei dat hij vast mijn spullen mocht pakken, want we zouden weggaan. Ik was er klaar mee. Tot mijn grote verbazing zei ook Jeroen dat ik nu echt moest doorzetten. Whut?? We hadden toch afgesproken dat ik het tegen hem zou zeggen als dingen anders moesten en dat hij voor mij op zou komen? Sjee, wat voelde ik mij in de steek gelaten. Veel tijd om te treuren was er niet, want de volgende wee deed zich aan. Schreeuwend sloeg ik mij hier doorheen. Het hoofdje was al zichtbaar. Nog een wee te gaan en met alle kracht die ik in me had perste ik Max eruit. Waarschijnlijk met zo’n kracht dat ik voor mijn gevoel van onder tot boven en van links naar rechts uitscheurde. Feestje hoor!

The aftermath

Max werd meteen bij mij neergelegd, we hadden een jongetje! De grootste verrassing van alles, want we wisten het geslacht niet. Max mocht heerlijk even bij mij liggen terwijl Jeroen de navelstreng doorknipte. Daarna werd hij gecontroleerd en mocht Jeroen helpen om hem aan te kleden. Ondertussen werd bij mij down under de schade opgenomen. Jep, dat werd hechten hoor. Gelukkig kreeg ik pijnstilling (i’m such a pussy when it comes to pain) en kon het beginnen. Het duurde wel erg lang, de Gynaecoloog, die net naar huis was, werd opgeroepen en mocht ook nog even kijken. Het werd me toch een borduurwedstrijd. Ik was het op een gegeven moment goed zat, want de verdoving deed ook niet meer wat ie moest doen.

Max

Uiteindelijk werd ik gesommeerd om te douchen, ik had geen idee hoe ik dit in mijn eentje moest opknappen. Omdat het de verpleegsters te lang duurde, hielpen ze me gelukkig een handje. Helaas mocht ik door mijn vele bloedverlies niet direct naar huis, maar moest ik zeker een nachtje blijven. Sjee, wat was ik het beu. Gelukkig kwamen mijn schoonouders en ouders snel kijken en ook Jeroens broer, onze schoonzus en nichtje kwamen langs.

Hoewel ik dolgraag wilde slapen, lukte dit (again!) voor geen meter. De baby van de dame naast mij huilde continu en mijn borstvoeding kwam niet op gang. Ik kreeg hier maar bar weinig hulp bij en baalde flink. Ook was ik druk bezig met het staren naar het kindje in het doorzichtige bakje naast me. Zo nu en dan legde ik mijn hand op zijn buikje om te checken of hij nog wel ademde. Jee, dit kindje was gewoon van mij! Tijdens dit blije gevoel sloeg af en toe ook paniek toe. Ik ben gewoon voor altijd verantwoordelijk voor dit, zo eng!

The morning after

Gelukkig werd het ochtend en ik kon niet wachten om naar huis te gaan. Ik zou er wel even voor zorgen met de kraamverzorgster dat die borstvoeding wel zou lukken en ik wilde heerlijk weer in mijn eigen bed. De kraamtijd zal ik jullie verder niet mee vermoeien, want dat was een achtbaan vol emoties. Van het wennen aan het hebben van een kind tot de mislukking die ik voelde van het mislukken van mijn borstvoeding. Wellicht kom ik daar later nog eens op terug.

Ik kijk dus terug op een rare bevalling. Ik vond het verwarrend dat ik zo plotseling werd ingeleid en de pijn van het persen viel me tegen. Wel ben ik blij dat ik een vrij vlotte bevalling had, binnen 4 uurtjes was het gepiept. De kraamtijd vond ik lastig, vooral omdat ik dacht dat het borstvoeden een eitje zou zijn. Ik hoop dat ik het nog eens over mag doen en er positiever op terugkijk!

Hoe was jouw bevalling? Ik ben erg benieuwd!

8 Comments

  1. Herkenbaar! Ik ben op deze manier ook eerder bevallen bij de eerste met exact 38 weken.
    Ik was alleen met 4 uurtjes klaar zonder verdere ’toestanden’….
    blijft je bij he? Ondanks dat men zegt dat vergeet je zo!

  2. Wat een verhaal. Ik ben 2 maand geleden bevallen. Ik had zo’n pijn dat ze mij een epidurale gegeven hebben maar de pijn in mijn onderrug die ik had ging er niet mee weg. Heb zo’n pijn gehad. Ik heb astma en tijdens het persen kreeg ik het lastig waardoor de dokter geknipt heeft om het sneller te doen gaan. Maar hij had zoveel geknipt dat ik 6 weken last gehad heb om te stappen. Ik kon de eerste weken niet goed zitten want het was gezwollen en blauw. Gelukkig was mijn vriend er om te helpen. Mijn borstvoeding verliep ook niet hoe het moest en ben na een week gestopt.

  3. Pingback: Eke's week: week 9 met ziekenhuis, feest en grote teleurstelling - EkeBrouwer.nl

  4. Je had me al bij “skip this shit”, dus ik heb me natuurlijk helemaal liggen omwentelen in jouw verhaal. Wat een heftige start, met die mogelijke vergiftiging! Heb jij daarna ook geroepen “DIT DOE IK NOOIT MEER!”? Ik ben gewoon nieuwsgierig 😉 (Ik wel, en 14,5 maand later hadden we er 2).

    Ondanks dat ik je de pijn natuurlijk niet gun, (ik gun je vooral nog zo’n pompje) hoop ik wel dat je het snel een tweede keer mag meemaken <3

    • Eke Reply

      Yep! Max zou zeker enigst kind blijven, haha. Dat pompje, graag nog een keer, haha.

  5. Ik heb 5 bevallingen gehad, en 5 kinderen mogen krijgen, en elke bevalling was weer anders. De eerste en laatste waren het rottigst.

  6. Pingback: Geboorteplan: zin of onzin? - EkeBrouwer.nl

Write A Comment

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.